Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο η εποχή καταγράφεται σα δύσκολη. Και είναι. Οι δυσκολίες στις οποίες καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε είναι πολλές. Προβλήματα οικονομικά, οικογενειακά, συναισθηματικά, προσωπικά, ψυχολογικά και πολλά άλλα.
Κάποιοι εγκαταλείπουν, αδυνατώντας να έρθουν αντιμέτωποι με όλα αυτά. Αρρωσταίνουν, παθαίνουν ή γίνονται ακόμη ζωντανοί νεκροί. Περιμένουν ο χρόνος να περάσει, άγνωστο γιατί, αφού δε θα μπορέσουν να χαρούν έστω και αν οι συνθήκες αλλάξουν.
Κάποιοι άλλοι επαναστατούν, διεκδικώντας ότι η προηγούμενη γενιά τους έταξε. Μάχονται με βεβαιότητα ότι δικαιούνται τα πάντα γιατί οι γονείς ή οι προγόνοι τα στερήθηκαν με σκοπό να τα βρουν έτοιμα εκείνοι. Θεωρώντας υπέρμετρη αδικία το να κοπιάσουν οι ίδιοι, περιμένουν να αλλάξουν τα πράγματα και να έρθει η πολυπόθητη δικαίωσή τους..
Κάποιοι κουράζονται. Παλεύουν μέρα νύχτα για να κερδίσουν τα βασικά. Στα βασικά βέβαια σπανίως περιλαμβάνονται η ευχαρίστηση και η λαχτάρα. Δεν υπάρχουν αυτά σήμερα θα σου πουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Μπορεί και να θεωρηθείς ανόητος αν είσαι ευχαριστημένος.
Κάποιοι είναι ευχαριστημένοι. Όχι γιατί τα έχουν όλα. Όχι γιατί δεν έχουν προβλήματα. Όχι γιατί δεν έχουν νοητικό υπόβαθρο. Αντιθέτως, μπορούν μέσα στη δυσκολία να το αξιοποιούν διαφορετικά. Για αυτούς η δυσκολία είναι αφορμή για μια νέα λύση, κι όχι για βούλιαγμα. Αυτοί οι άνθρωποι κοιτούν τρυφερά τους κοντινούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να βελτιώσουν τις συνθήκες, όχι προσφέροντας υλικά αγαθά, μα προσφέροντας όμορφη σχέση και τρυφερή ματιά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που δε θα θεωρήσουν πολυτέλεια την ευχαρίστησή τους, αλλά αντιθέτως εφόδιο για να ανταπεξέλθουν στη δυσκολία που θα έρθει. Αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω καθημερινά. Τους θαυμάζω και τους ευχαριστώ.
Δε μπορούμε πάντα να διαλέξουμε την αρχή. Ούτε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Μπορούμε όμως πάντα να αλλάξουμε πορεία, και μάλιστα έχοντας απεριόριστες επιλογές, γράφοντας ένα νέο τέλος…